LAATSTE TWEE ZUSTERS VERHUIZEN NAAR RUSTHUIS IN ZONHOVEN
Het klooster van de Clarissen sluit na 87 jaar aanwezigheid in Genk de deuren. De twee laatste zusters, Juliana (78) en Rita (67), trekken op 19 februari 2017 de deur achter zich dicht. Ze verhuizen naar een rusthuis in Zonhoven. “Het klooster is te groot voor ons twee. Het is erg eenzaam als je door de lange gangen loopt en niemand tegenkomt”, zeggen ze.
De Clarissen waren de afgelopen decennia niet weg te denken uit Genk. Voor bezoekers zijn ze alleen achter tralies te zien en te spreken. De zusters leven in een gesloten gemeenschap, waarbinnen ze bidden en werken. “Al die jaren hebben de zusters priesterkleding en linnen voor in menig Limburgse kerk gewassen”, zegt zuster Rita uit Lanaken, die al 41 jaar in het klooster verblijft.
Hosties maken
Tot anderhalf jaar geleden maakten de Clarissen ook nog hosties. “Zo’n 40.000 hosties per week”, zegt zuster Juliana trots. Zij komt oorspronkelijk uit Hamme en leeft nu al 21 jaar bij de Clarissen. “We zijn moeten stoppen met de hosties, omdat er nog te weinig zusters overbleven.”
Hosties maken en linnen wassen is niet het enige wat de zusters deden. De Clarissen kregen vaak bezoekers over de vloer om mooi weer af te smeken voor stoeten, voetbalmatchen, schoolfeesten of andere evenementen in openlucht. In ruil kregen de zusters dan eieren cadeau. “Daarmee bakten we wafels en koeken voor onze bezoekers”, lacht zuster Rita. “Af en toe kregen we ook een cheque of geld, want de laatste jaren brachten de mensen geen eieren meer mee.”
Hielpen die smeekbedes voor mooi weer dan? “Acht van de tien mensen die voor hun vereniging een stralende zon vroegen, kregen dat ook. Een van onze trouwste bezoekers was de carnavalsgroep ‘De Orde van de Spasbinken’. Eén jaar hadden ze ons niet bezocht en toen goot het tijdens de carnavalsstoet, terwijl alle andere stoeten wél mooi weer hadden.”
Luisterend oor
Dagelijks komen nog een zestal mensen langs om de zusters steun te vragen. “We brengen troost en geven hen weer moed om in het leven te staan. Elke dag krijgen we ook telefoon van mensen, die ons hun levensverhaal vertellen. We zijn een luisterend oor voor hen, zij vertrouwen op ons.”
“Het zal dan ook pijn doen als we op 19 februari vertrekken”, zeggen Juliana en Rita. “We zullen Genk en de mensen die ons bezochten of naar de eucharistie kwamen zeker missen. Maar het is hier te groot voor ons geworden om nog te onderhouden. Bovendien voelt het leeg aan. Het is eenzaam als je door de lange gangen loopt en niemand tegenkomt.”
Wat er met het kloostergebouw zal gebeuren, staat nog niet vast. Daarover zal de vzw Parochiale Werken, die eigenaar is van het klooster, beslissen.
Bron: Het Laatste Nieuws